بدیهی ست ، هیچ چیز در جهان ابدی نیست و عمر مفیدی دارد که در اثر مرور زمان یا عللی
دیگر، فروپایگی پیدا می کند. ساخته های دست بشر از جمله ساختمانها ، مصالح و فرآورده
های ساختمانی هم از این لاعده کلی مستثنی نیستند . عمر مفید ساختمانها به عوامل متعدد از
جمله کیفیت طرح ، کیفیت اجرا ، که خود تابع کیفیت مصالح و کیفیت کاربرد آنها است ،
شرایط محیطی ، کیفیت بهره برداری و بلاخره نگهداری بستگی دارد. هر چند با طراحی خوب
و متناسب با شرایط محیطی ، با اجرای خوب و بهره برداری و نگهداری صحیح می توان عمر
مفید ساختمان را طولانی تر کرد ولی در نهایت از عوارض پیری و فرسودگی گریزی نیست .
به عبارت دیگر نمی توان چیزی ساخت که فروپایگی نکند . ولی می توان با رعایت نکات فنی
، آهنگ و دامنه تضعیف سازه را کاهش داد. با گذشت زمان بتدریج ویژگی های ساختمان تملیل
یافته و حاشیه ایمنی آن باریکتر می شود و ولتی این ویژگی ها به سطح وظیفه رسید و از آن
تنزل کرد، عمر مفید ساختمان به پایان می رسد و ساختمان از حیز کاربری خارج میشود. لذا
برای به تعویک انداختن مواردی که باعث تضعیف سازه می شوند و همچنین طولانی تر کردن
عمر مفید آن ، متوسل به بهسازی هایی می شویم که از لحاظ ممابله با اثر فرساینده زمان ین
ضرورت است.